🌖 Motyw Nieszczęśliwej Miłości W Literaturze

W utworze pojawia się także motyw miłości. Samotne i monotonne życie Małego Księcia odmieniło przybycie róży na jego planetę. Uczucia chłopca najpierw były płytkie i niedojrzałe. Kwiat zachwycił go swoim pięknem. Relacja Małego Księcia i róży była skomplikowana. Motyw miłości nieszczęśliwej Miłość między Lottą a Werterem jest uczuciem, które od pierwszej chwili nie może mieć szczęśliwego zakończenia. Dziewczyna jest zaręczona z innym mężczyzną i pozostaje mu wierna. Czy jednak „człowiek może zmienić się pod wpływem miłości”?. swoich rozważań na temat miłości odwołując się do najpiękniejszych przykładów literatury.85% Człowiek nie może żyć bez miłości 84% Motyw szaleństwa i jego rola w literaturze polskiej różnych epok - omów na wybranych przykładach 85% Czy. 3 przykłady z literatury (oprócz romeo i julia)-rozprawka Ta epoka obfitowała przede wszystkim w utwory moralizatorskie i pouczające innych (np. satyry czy bajki), które miały czytelnika uczyć, jak również bawić. W Romantyzmie pojawiła się żarliwa miłość, także szalona, głęboka. To właśnie w tej epoce rolę nadrzędną przypisywano ludzkim uczuciom (w tym miłości). Ten obraz sprawił, że Łęcka miała wrażenie, iż zeszła z mitycznego Olimpu do kuźni Hefajstosa, boskiego kowala, który miał swą siedzibę w wnętrzu wulkanu. Pracujący ludzie wydali się jej podobni do cyklopów. Przypomniała sobie opowieści o buncie olbrzymów, krańcu pięknego świata, w którym wiodła życie i ogarnął ją lęk. Motyw nieszczęśliwej miłości w tym filmie to silne uczucie, jakim darzy mężczyzna kobietę oraz ich rozstania. Moulin Rouge, reż. Baz Luhrmann. To opowieść o nieszczęśliwej miłości pięknej tancerki z nocnego klubu i ubogiego poety, zafascynowanego życiem paryskiej dekadencji. Nieszczęśliwa miłość to jeden z najczęściej wykorzystywanych motywów, nie tylko w literaturze. I bardzo często kończy się to w ten sam sposóbW serii o motywach literackich dowiecie się, w jakich ut– Hören Sie Motyw NIESZCZĘŚLIWEJ MIŁOŚCI | MOTYWY LITERACKIE do rozprawki maturalnej #4 | Lektury Bez Cenzury von Lektury Bez Cenzury sofort auf Ihrem Tablet, Telefon oder Motyw ucznia - Motyw ucznia w literaturze. Biblia – Chrystus i 12 apostołów. Dwunastu apostołów jest uczniami Jezusa Chrystusa. Uczą się oni od niego wiary w Boga i wartości z Nim związanych, aby następnie sami mogli nauczać innych. W Piśmie Świętym przedstawione zostało najbardziej podstawowe znaczeni ucznia. Obraz ten jest poświęcony związkowi malarza z Almą Mahler, wdową po kompozytorze Gustawie Mahlerze. Kobieta tuląca się do mężczyzny jest prawdziwą femme fatale, która po długim romansie porzuciła artystę. Obraz ten powstał tuż przed rozstaniem się kochanków i mimo namalowanej sceny miłosnej wyraźnie widzimy chmury Romantyzm wyniósł motyw nieszczęśliwej miłości na wyżyny artyzmu, jednak już wcześniej tematyka ta miała nie mniej godnych twórców. Najsłynniejsza bodaj para kochanków to przecież Romeo i Julia, z dramatu Wiliama Szekspira. Tragizm tej miłości polega na tym, że kochankowie należą do dwóch zwaśnionych rodów, które od pokoleń toczą ze sobą wojnę. 2. **Wpływ nieszczęśliwej miłości na życie**: Motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze romantycznej często ukazywał, jak miłość może wpływać na decyzje i losy bohaterów. Współcześnie również nieszczęśliwa miłość może prowadzić do zmiany życiowych trajektorii i decyzji. 3. **Uniwersalne elementy w postawach Motyw śmierci w literaturze. Motyw śmierci w literaturze różnych epok. Mitologia. Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią. Treny – Jan Kochanowski. Krótkość żywota – Daniel Naborowski. Kurhanek Maryli – Adam Mickiewicz. A jak poszedł król na wojnę – Maria Konopnicka. Rozdziobią nas kruki, wrony – Stefan Żeromski. cMcsr4. 18 lipca 2022 W literaturze konkretne motywy cieszą się szczególną popularnością. Przykładem może być chociażby motyw matki, domu rodzinnego, dziecka, samotności, śmierci, nieszczęśliwej miłości czy motyw anioła. Tego rodzaju motywy często realizują lektury szkolne. Do chętnie wykorzystywanych motywów należy również motyw femme fatale w literaturze, który rozpalał i nadal rozpala wyobraźnię wielu różnych twórców. Co to jest motyw kobiety fatalnej? W jakich utworach się pojawia? Jak zmieniał się na przestrzeni kolejnych epok literackich? Dowiedz się więcej na ten temat! Czym jest motyw kobiety fatalnej (femme fatale)? Femme fatale – kobieta fatalna – to postać w literaturze i kinie, której działania zmierzają do wykorzystania mężczyzny, żeby osiągnąć własne cele. Kobieta fatalna w literaturze jest najczęściej przedstawiana jako pozbawiona skrupułów, samolubna i skupiona wyłącznie na realizacji swojego celu. Femme fatale zwykle ostatecznie sprowadza katastrofę na mężczyzn, z którymi wchodzi w jakiekolwiek związki. Oczywiście w różnych dziełach literackich motyw femme fatale był realizowany na wiele sposobów, ale zwykle relacja z kobietą fatalną była dla mężczyzny brzemienna w negatywne skutki. Kobieta fatalna wyróżnia się często niezwykłą, oryginalną urodą oraz nietuzinkową osobowością, którą oczarowuje mężczyzn. Femme fatale: przykłady w literaturze Motyw kobiety fatalnej w literaturze szczególną popularność zdobył w okresie Młodej Polski. W literaturze młodopolskiej femme fatale była bezwzględną modliszką, która wykorzystując swoje atuty, miała zgubny wpływ na mężczyzn. Warto jednak zaznaczyć, że w rzeczywistości pojawiał się w dziełach twórców różnych epok literackich Nic dziwnego – związki międzyludzkie to bardzo wdzięczny temat, który spotyka się z zainteresowaniem szerokiego grona czytelników. Motyw femme fatale występował nawet w Biblii, na przykład w historii o Samsonie, którego zdradziła ukochana kobieta, w wyniku czego mężczyzna stracił swoją nadludzką siłę. Do sztandarowych przykładów motywu femme fatale w literaturze należą: Zobacz także: czym charakteryzuje się literatura feministyczna? Podpowiadamy! Lady Makbet z tragedii Williama Szekspira „Makbet”. To kobieta ambitna, uparcie dążąca do osiągnięcia założonych celów. To między innymi pod jej silnym wpływem Makbet decyduje się na zabójstwo prawowitego króla Szkocji. Jagna z „Chłopów” Władysława Reymonta. Jagna to najpiękniejsza dziewczyna we wsi, która ma ogromne powodzenie ze względu na swoją niesamowitą urodę. Matka Jagny chce dla niej dobrego zamążpójścia, dlatego decyduje się wydać dziewczynę za Borynę – starszego mężczyznę, który jest najbogatszym chłopem w lokalnej społeczności oraz jej przewodnikiem. Jagna miała romans z Antkiem – synem Boryny i organistą. Ostatecznie zostaje wygnana ze wsi. Dziewczyna nie odnajduje się zwyczajnym życiu, jest beztroska, a romanse z mężczyznami pozwalają jej oderwać się od rzeczywistości. Emma z „Pani Bovary” Gustave’a Flauberta. Emma swoje dzieciństwo spędziła w klasztorze, gdzie zaczytywała się w powieściach, które mocno wpłynęły na sposób postrzegania przez nią życia. Małżeństwo okazało się dla niej wielkim rozczarowaniem, co pchało bohaterkę w ramiona kolejnych mężczyzn. Ostatecznie, przez swoje liczne romanse, Emma popadła w poważne kłopoty finansowe. Nie widząc innego wyjścia z sytuacji, popełniła samobójstwo. Femme fatale w literaturze polskiej Kobiety femme fatale w literaturze polskiej pojawiały się w różnych epokach. Bardzo często były przedstawiane jednoznacznie negatywnie – twórcy nie zawsze zagłębiali się w psychologiczną stronę postępowania opisywanych postaci. Do najważniejszych obrazów femme fatale w literaturze polskiej zalicza się oczywiście Izabelę Łęcką z powieści „Lalka” Bolesława Prusa. Łęcka to niesamowicie piękna, młoda arystokratka, której rodzina ma poważne problemy finansowe. Mimo dobrego wykształcenia i zainteresowania literaturą, była kobietą oderwaną od rzeczywistości, która decyduje się wyjść za mąż za zakochanego w niej Stanisława Wokulskiego głównie ze względów materialnych. Wokulski dla Łęckiej jest gotów na wiele poświęceń – sprzedał nawet swój sklep, żeby wyjść z warstwy społecznej kupców i być bardziej „godnym” ręki arystokratki. Ostatecznie podsłuchał rozmowę Izabeli z jej kuzynem (mówili po angielsku myśląc, że Wokulski nie zna tego języka), w której kobieta go obrażała, co doprowadziło bohatera do podjęcia próby samobójczej. Wokulski to postać jednoznacznie pozytywna – zaradny, ciężko pracujący mężczyzna, sprawiedliwy dla swoich pracowników, wrażliwy na krzywdę i niedolę innych oraz interesujący się nauką. Izabela Łęcka absolutnie nie wzbudza sympatii czytelnika – jest wyrachowana i myśli przede wszystkim osobie. Innym przykładem femme fatale w literaturze polskiej jest Balladyna – główna bohaterka dramatu romantycznego Juliusza Słowackiego pod tym samym tytułem. Balladyna nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć swoje cele. Zabija siostrę – Alinę i dzięki temu wygrywa rywalizację o serce księcia Kirkora. Ambitna Balladyna jednak na tym nie poprzestaje. Wdaje się w romans z Kostrynem, rycerzem męża. Razem wyruszają na wyprawę do Gniezna, która ma im umożliwić objęcie królewskiej władzy. Kostryn pokonuje armię Kirkora, który ostatecznie ginie. Balladyna decyduje się jednak również na uśmiercenie swojego kochanka i dzięki temu zostaje królową. Kobieta wykorzystywała mężczyzn do swoich celów, a kiedy przestawali jej być potrzebny, bez skrupułów się ich pozbywała. Femme fatale w literaturze współczesnej Femme fatale to motyw, który jest chętnie wykorzystywany także w literaturze współczesnej. Kobieta fatalna często jest główną bohaterką romansów, ale zwykle spotkanie na jej drodze prawdziwej miłości ostatecznie zmienia nastawienie postaci, która otwiera się na nowego mężczyznę. Oczywiście sposób, w jaki motyw realizuje się w poszczególnych utworach, to kwestia indywidualna i w dużej mierze uzależniona od wizji pisarza. Podsumowując: motyw kobiety fatalnej pojawiał się w literaturze już od czasów starożytnych. Femme fatale to postać, która zdradza mężczyznę (tak jak Dalila Samsona), wykorzystuje go do osiągnięcia własnych celów (tak jak Balladyna Kostryna) i prowadzi ostatecznie do jego upadku (tak jak Izabela Łęcka spowodowała próbę samobójczą Wokulskiego). Sam motyw na przestrzeni wieków był realizowany na wiele różnych sposobów, a szczególną popularność w literaturze polskiej zyskał w okresie Młodej Polski. Dzisiaj motyw femme fatale jest spotykany na przykład w romansach lub literaturze obyczajowej. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 762 004 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -65% zł jak nowa zł jak nowa zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji Wszyscy bez względu na wiek pragniemy kochać i być kochani. To wzniosłe uczucie czasem jednak boleśnie zawodzi. Motyw miłości nieszczęśliwej nie bez przyczyny przecież tak silnie utrwalił się w literaturze. Miłość z całą pewnością należy do najbardziej pożądanych przez człowieka uczuć. To ona potrafi sprawić, ze nagle wszystko wyda się piękniejsze i przyjaźniejsze. Dla obiektu uczuć zakochany jest gotowy zrobić niemal wszystko. Zapominając o własnych potrzebach, pragnie bowiem uszczęśliwić i oczarowywać sobą obiekt uczuć. Motyw miłości dojrzałej obrazowo dowodzi, że uczucia się nie starzeją. Szaleńczo zakochać można się w każdym wieku. Błędnie może nam się wydawać, że ta wyjątkowa emocja zarezerwowana jest jedynie dla osób młodych. Doświadczenia, które gromadzimy w trakcie życia, nie odbierają nam jednak wrażliwości i zdolności miłowania. A może nawet jako seniorzy bardziej potrzebujemy móc kochać, by w ramionach innej osoby nie bać się samotności? Niestety, to wzniosłe uczucie czasem boleśnie zawodzi. Motyw miłości nieszczęśliwej nie bez przyczyny przecież tak silnie utrwalił się w literaturze. Miłość i cierpienie często idzie w parze. Rozczarowania są nieodłącznym elementom kontaktów międzyludzkich. Najgorzej jednak gdy zostaniemy oszukani przez obiekt naszych westchnień. „Kochałem Żydówkę” to poruszająca powieść obyczajowa. W trakcie lektury przyjdzie nam cierpliwie przyglądać się rodzącemu się uczuciu i towarzyszącym mu zawirowaniom. Pierwsze zauroczenie potrafi być mylące. Gdy zasłona fascynacji i pożądania zacznie stopniowo opadać, można bardzo się zdziwić. Poznamy Jerzego, który niedawno owdowiał, ale pomimo iż skończył już siedemdziesiąty rok życia, łaknie miłości. Samotność to przykre uczucie więc nie można się dziwić, że stara się go unikać. Z usposobienia Jerzy jest wrażliwym romantykiem. Lubi grę na fortepianie, czas spędzany z rodziną i chwile przeznaczane na dbanie o własny wygląd i kondycję fizyczną. Poszukiwania partnerki za pomocą portali randkowych szybko okaże się dla niego owocne. W dzisiejszym świecie wystarczy zamieścić własny anons, by poznać mnóstwo osób. Trzeba jednak pamiętać, by w porę zestawić wyobrażenia z rzeczywistością. Jerzy zawsze był niezłomnym wyznawcą zasad damsko-męskich. Gdy pozna młodszą od siebie partnerkę złamie jednak wszystkie, pozwalając, by miłość zawładnęła jego sercem i umysłem. To wspaniałe, że w podeszłym wieku można jeszcze tak głęboko się zakochać. Niestety nierozwaga zawsze niesie ze sobą konsekwencje. Zafascynowany partnerką Jerzy nie będzie umiał racjonalnie myśleć. To dlatego bardzo późno dostrzeże symptomy, które mogły zapowiadać nieszczęście. Gdy w końcu dotrze do niego prawda, przeżyje szok. Będzie jednak za późno, a czasu cofnąć się nie da. Motyw miłości nieszczęśliwej oraz motyw miłości dojrzałej bardzo wyraźnie zarysowuje się w powieści. Okazuje się, że osobom dojrzałym, które mają za sobą bagaż doświadczeń, bywa trudniej. Marzenia nieczęsto się spełniają, a szanse, aby obie stronie darzyły się uczuciami w równym stopniu, są nikłe. To dlatego czasem jedna osoba wiele musi znosić, a nawet wybaczać. Książka dostępna stronie: „Jest to dramatyczna opowieść, o współżyciu dwojga ludzi, których los sprawił, że się spotkali, mając za sobą bagaż doświadczeń życiowych. Autor ciekawie opisuje powolny proces przechodzenia z relacji sielankowych do dramatycznego zwrotu akcji”. 103. „Samotność, cóż po ludziach?” – najciekawsze Twoim zdaniem literackie portrety bohaterów skazanych na samotność z wyboru. Bohaterowie opisywani przez literaturę różnych epok, którzy nie byli rozumiani przez otoczenie, bardzo często doświadczali uczucia samotności. Myślę, że takiej samotności doświadczali przede wszystkim ci, którzy przerastali innych ludzi pod różnymi względami. Najczęściej inteligencją, wyobraźnią i predyspozycjami wodzowskimi. Niektórzy wybierali samotność, aby zrealizować ideę, która im przyświecała, i poświęcali jej całe swoje życie. Samotność, cóż po ludziach? Słowa te wypowiedział główny bohater III części Dziadów Adama Mickiewicza w Wielkiej Improwizacji. Konrad, filareta, zdaje sobie sprawę z tego, że jest równocześnie poetą, który siłą przeżyć i uczuć przerasta swoich towarzyszy więziennych. I dlatego czuje się nie zrozumiany i samotny. Pragnie dokonać sam wielkich rzeczy – przyczynić się do wyzwolenia umęczonej Ojczyzny. I tylko on – jego zdaniem – poeta, ma prawo domagać się tego od Boga. Godzi się więc na osamotnienie, wręcz skazuje na nie, ponieważ chce osiągnąć cel, który przed sobą postawił. Większość polskich bohaterów romantycznych to samotnicy z wyboru, którzy – właśnie dlatego, że przerastali otoczenie pod każdym względem – stawiali przed sobą wielkie cele. Kordian z dramatu Juliusza Słowackiego przypomina bardzo Konrada. Podobnie jak tamten, postanawia życie poświęcić wyzwoleniu Polski. Aby osiągnąć swój cel, godzi się z samotnością. W podziemiach katedry św. Jana liczy jeszcze na współpracę z innymi, ale wyniki głosowania uświadamiają mu, że został skazany na samotność z wyboru, w momencie kiedy zdecydował się na zabicie cara – króla Polski. Kiedy pełni służbę w przedpokoju monarchy, czuje się samotny i opuszczony przez wszystkich i być może również dlatego nie jest w stanie dokonać zabójstwa. Również przed śmiercią, na która został skazany, odczuwa Kordian głęboko swoje osamotnienie. Ale właśnie owa samotność, którą wybrał, spowodowała, że był w stanie skoncentrować się na jednym wybranym celu i jemu poświęcić całe swoje życie. Innym bohaterem, który doświadczył samotności wśród ludzi, był Jacek Soplica – ksiądz Robak z Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Początkowo był człowiekiem bardzo towarzyskim, miał licznych przyjaciół, znajomych i popleczników. Los jednak skazuje go na to, że zmuszony jest wybrać samotność. Po przeżyciu nieszczęśliwej miłości do Ewy i zabiciu Stolnika postanawia zrezygnować z życia świeckiego i wybiera życie samotne w zakonie bernardynów. Pragnie odpokutować za swoje winy i resztę życia poświęcić działalności patriotycznej. Z oddalenia kieruje tylko życiem i wychowaniem swojego jedynego syna Tadeusza, który dorasta w Soplicowie. Ksiądz Robak zdawał sobie z pewnością z tego sprawę, że samotność, którą wybrał, pozwoliła mu poświęcić się całkowicie działalności politycznej i patriotycznej. Następnym bohaterem, którego chciałabym przedstawić, jest hrabia Henryk z dramatu Krasińskiego Nie-Boska komedia. Przyczyną osamotnienia bohatera jest poetyckość jego natury, na którą został skazany przez los. Hrabia również wybiera samotność. Jako poeta czuje się nie zrozumiany przez żonę i rodzinę i dlatego ucieka w marzenia i świat poezji. Egoizm Hrabiego spowodował, że nie dostrzegł on duchowych cierpień żony, a później syna. Wybrał samotność, ponieważ sądził, że najbliżsi mu ludzie nie będą w stanie zrozumieć tego, czym jest dla niego poezja. Hrabia czuje się również wyobcowany, w momencie gdy podejmuje się przywództwa nad własną klasą – arystokracją. Pragnie bronić świata, w którym sam dostrzega wiele zła, co również wzmaga jeszcze jego osamotnienie. W końcu popełnia samobójstwo. Zupełnie innym, zdawać by się mogło, bohaterem, który skazał się na samotność wśród ludzi, był doktor Judym z powieści Stefana Żeromskiego Ludzie bezdomni. Był to młody człowiek, któremu udało się zdobyć wykształcenie i uciec od „rynsztokowego” życia, jakie wówczas pędzili ludzie z jego sfery. Nie bardzo potrafił znaleźć sobie właściwe miejsce w społeczeństwie. Wyobcowany ze środowiska proletariatu miejskiego, z którego się wywodził, z odrazą patrzył na życie ludzi z tych sfer. Ale choć współczuł biedakom, nie miał już z nimi wspólnego języka. Wejście w świat ludzi dobrze sytuowanych nie spełniło jego oczekiwań. Poznaje niewielką wartość moralną tego środowiska, egoizm i pogardę dla ludzi niżej stojących w hierarchii społecznej. Początkowo próbuje walczyć z oportunizmem i obojętnością ludzi bogatych, ale nie odnosi sukcesów. Nie znajduje zrozumienia najpierw w środowisku warszawskich lekarzy, zaś później u właścicieli Cisów. Dzięki swojej wrażliwości na krzywdę ludzką i chęci działania na rzecz najbiedniejszych, pozostaje do końca bezdomny i osamotniony. Jest więc Judym skazany na samotność dzięki własnej naturze, która nie pozwala mu pogodzić się ze złem tego świata. Wybiera życie w pojedynkę – bez żony i rodziny tylko dlatego, ażeby poświecić się dla innych. Odrzuca szczęście z ukochaną Joasią, by nie przeszkadzała mu w pracy społecznej. Myślę, że wszyscy bohaterowie, których opisałam wyżej, mimo iż żyli wśród ludzi, czuli się samotni i wyalienowani. Wszyscy oni zostali w jakiś sposób na ten stan skazani, dzięki sytuacji w jakiej się znaleźli lub naturze, którą obdarzył ich los. Świadomie często wybierali samotność, aby poświęcić się idei, którą uważali za najważniejszą. Dzięki temu większość z nich dokonała jednak czegoś w życiu i potrafiła skierować uwagę społeczeństwa w pożądanym przez siebie kierunku. Miłość nieszczęśliwa pojawiała się w każdej epoce, jednak najwięcej miłosnych rozczarowań dostarczył romantyzm (bohater werteryczny, bohater bajroniczny). Romantyczni bohaterowie dowiedli, że miłość może być bardzo głęboka, jest zdolna doprowadzić do zemsty lub samobójstwa. Miłość zmuszała bohaterów do trudnych wyborów, a często do rezygnacji z uczucia, dlatego tak wiele tekstów kultury zawiera motyw miłości tragicznej, nieszczęśliwej, niespełnionej. Autor: Anna Makarewicz Romeo i Julia to bezapelacyjnie najbardziej znany dramat miłosny i jedna z najsłynniejszych tragedii Williama Szekspira w historii literatury światowej. Historia dwojga młodych kochanków, którzy nie mogą zrealizować swojej wielkiej miłości przez zadawniony konflikt pomiędzy rodzinami, z których pochodzą, stworzyła niejako nowy kanon dramatu i nowy sposób opowiadania o miłości, nieszczęściu, waśniach i konsekwencjach nieuzasadnionej, ale wciąż podsycanej przez ludzi nienawiści do bliźnich. Siła sporu, który jest jedną z głównych osi fabularnych tego dramatu, zbiera krwawe żniwo uświadamiając nam, czytelnikom lub teatralnym widzom, jak wielką i niszczącą moc może mieć zło, jeśli pozwolimy mu się rozwijać w naszym pobliżu. Konflikt w Romeo i Julii jest wielopłaszczyznowy i daje o sobie znać na bardzo wiele różnych sposobów. Pierwszym najważniejszych konfliktem racji jest oczywiście konflikt dwóch nienawidzących się od bardzo dawna rodów arystokratycznych pochodzących z włoskiej Werony. Są to rody Montekich, z którego pochodzi Romeo, oraz Kapuletów, z których pochodzi piękna Julia. Nie znamy ani powodu sporu ani też jego początków, ponieważ kiedy zaczyna się akcja dramatu, trwa on już od bardzo dawna – od tak dawna, że wzajemną nienawiścią nie pałają do siebie już wyłącznie członkowie zwaśnionych rodzin, lecz także – co jest całkiem kuriozalne – służący obu domów (od ich kłótni zaczyna się dramat). Nie przyczyna jest więc najważniejsza, lecz intensywność obrazowanej wojny. Na tym tle odznaczają się zwłaszcza Kapuletowie zakochani we własnych arystokratycznych przywilejach. Ich snobistyczny i egoistyczny tryb myślenia o sobie samych bardzo rzutuje na wychowanie córki i to właśnie otwiera drogę do wejścia na kolejny poziom skonfliktowania bohaterów. Kapuletowie nakłaniają bowiem córkę do małżeństwa z księciem Parysem, co prowadzi do kolejnej kłótni. Julia jest bowiem totalnie pogrążona w młodzieńczym uczuciu do Romea. Rodzice jednak w ogóle nie biorą zdania córki pod uwagę, uważając, że jako młoda dziewczyna nie ma ona doświadczenia potrzebnego do rozsądnego zarządzania swoim przyszłym życiem, w tym małżeństwem. Julia pogrąża się więc w głębokiej rozpaczy, a jej rodzice przekonani o swojej racji narzekają na brak subordynacji córki. Konflikt racji w tym przypadku pokazuje też różnicę między sposobem wychowania preferowanym w dwóch domach. W czasie kiedy Kapuletowie chcą zmusić swoją córkę do postępowania według ich woli, rodzice Romea wydają się wykazywać szacunek wobec wyborów i decyzji dziecka, chociaż również nie są w stanie przejść do porządku dziennego nad obiektem, w którym syn zdecydował się ulokować uczucia. Konflikt rozlewa się na innych członków rodziny doprowadzając do kolejnych tragedii. Jako jeden z pierwszych bohaterów ginie Merkucjo, najbliższy przyjaciel i powiernik Romea, w dodatku jedyna postać wprowadzająca do dramatu Szekspira nutę humorystyczną. Merkucjo ginie przystępując do pojedynku w obronie przyjaciela, jednak ginie z ręki Tybalta, krewnego Kapuletów. Niezawinionej straty nie jest w stanie znieść ugodowy dotąd Romeo i w akcie zemsty morduje kuzyna swojej ukochanej. To doprowadza do katastrofalnego ciągu przyczynowo-skutkowego, który ostatecznie doprowadza do śmierci dwójki głównych bohaterów dramatu, Romea i Julii, najmłodszych i najmniej winnych dziejącemu się wokół nich złu, najmniej również związani z konfliktem dzielącym od lat ich rody. Pokazuje to, jak bezpodstawnie i ślepo potrafi działać ręka nienawiści, jeżeli jej na to pozwolimy. Młodzi giną nie widząc w tak okrutnym świecie miejsca dla swojej miłości. Konflikt to tak naprawdę, zaraz obok nieszczęśliwej miłości, główny temat Romea i Julii. Warto zwrócić uwagę, że w którymś momencie członkowie zwaśnionych rodzin sami nie byli już w stanie przypomnieć sobie tego, o co chodziło im (albo wręcz ich przodkom) na początku. W momencie akcji dramatu nie istnieje pomiędzy rodami konkretny konflikt racji, nie kłócą się o coś konkretnego. Jest to już zupełnie absurdalny i pozbawiony jakiegokolwiek sensu festyn wzajemnej nienawiści, w której nie chodzi o przekonanie kogoś do swoich racji, ale o to, by drugi oberwał mocniej, żeby oponent więcej stracił. Rodziny Montekich i Kapuletów potrafią się pogodzić dopiero ze względu na żałobę spowodowaną przez jednoczesną śmierć członków obojga rodzin. Dopiero wówczas rachunek nienawiści wydaje się zostać wyrównany.

motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze