🐈 Sceny Rodzajowe W Malarstwie Polskim

Jesień w malarstwie polskim. 1882 Chełmoński Józef - Przed karczmą - Pejzaż jesienny. Chełmoński Józef (1849-1914), malarz. Kształcił się w Warszawie w Klasie Rysunkowej i w pracowni W. Gersona. W latach 1871-1874 studiował w akademii w Monachium, ale ważniejszy wpływ wywarło nań tamtejsze polskie środowisko artystyczne ( J Malarstwo niderlandzkie, flamandzkie i holenderskie reprezentowane jest przez wszystkie niemal gatunki: od obrazów o tematyce religijnej, w tym niewielkich przedstawień Madonny z Dzieciątkiem lub Chrystusa w typie Ecce Homo lub Vir Dolorum, służących prywatnej dewocji, poprzez mitologię, sceny rodzajowe – w tym także o charakterze W starożytnej Grecji mity pełniły bardzo wiele funkcji - informowały, uczyły, ale także ostrzegały, podpowiadały, co jest dobre, a co złe. Często mity zawierały jakiś morał - przestrzegały przed zuchwałością (mit o Syzyfie), albo egoizmem (mit o Narcyzie). Ludzie nowożytni także szukają w mitach odpowiedzi na różne pytania. wieki usuwanego w cień innych motywów. Choć sceny rodzajowe, rozumiane – bardziej intuicyjnie niż słownikowo – jako przedstawienia życia codzienne - go, stanowiły istotną dziedzinę sztuki od samego jej zarania, to przez więk-szą część jej dziejów pozostawały nienazwane. Funkcja, jaką pełniły w ramach Ponadto malował portrety, sceny rodzajowe i typy ludowe - górali, Cyganów, Żydów. Najbardziej znanym obrazem jego pędzla jest Portret Adama Mickiewicza malowany w Paryżu. Malowane olejno i akwarelą obrazy artysty znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, a także w Lwowskiej Galerii Obrazów. Malarstwo w Egipcie było mocno powiązane z reliefem i były to głównie malowidła ścienne, tworzone na zaprawie gipsowej. Najważniejsze sceny i tematyka to: sceny religijne (np. wyobrażenia bóstw, wizerunki faraonów, sąd Ozyrysa), sceny rodzajowe (np. polowanie, życie gospodarskie, życie towarzyskie Egipcjan, postacie zwierząt Po powrocie do Polski w 1887, w malarstwie Fałata pojawiły się sceny myśliwskie. Do bardziej znanych należą Oszczepnicy (1890) i Powrót z polowania na niedźwiedzia (1892). Przedstawiał zwierzęta – jelenie, sarny, a od 1891 także łosie. Jest autorem zimowego pejzażu w panoramie Berezyna, który w 1907 roku Kossakowie pocięli na SCENA RODZAJOWA - jest to przedstawienie w malarstwie, rysunku, grafice czynności związanych z codziennym życiem w sposób realistyczny, nie upiększony, a postaci zazwyczaj są nam nieznane, anonimowe; Mogą to być np.: wesele ("Wesele chłopskie" Bruegela), jedzenie (np. "Jedzący kartofle" Van Gogha), zabawy ("Huśtawka" Fragonard czy Malował sceny związane z Powstaniem Styczniowym Przejście przez granicę (1865), Pochód na Sybir (1866), portrety, sceny rodzajowe W ogrodzie (1867), kompozycje historyczne Ucieczka Henryka Walezego (1860), sceny batalistyczne, konie, zaprzęgi, polowania, karykatury. Jako ilustrator współpracował z czsopismami wiedeńskimi, m.in. z Galeria obrazów FineArtExpress prezentuje reprodukcje znanych malarzy minionych epok i arcydzieła malarstwa światowego w formie wydruków na płótnie canvas i wydruków na papierze. Wybierz zdjęcie i zamów reprodukcję obrazu na płótnie lub na papierze archiwalnym. Zamawianie jest bardzo proste: Krok 1. Wybierz zdjęcie i produkt. Nie jestem specem od malarstwa i mam się za przeciętnie wykształconego w tej dziedzinie. Ot tyle by nie dać wielkiej plamy. Małych dałem już parę. Co mnie fascynuje w XVIII i XIX malarstwie? Sceny rodzajowe, sceny dworskie i uwiecznione wydarzenia historyczne. Kupa ludzi wokół głównego wątku obrazu, a tam gdzieś w tle toczy się Artysta malarz rodzajowy, urodził się 1870 roku w Berlinie. Malował historyzujące, kostiumowe sceny rodzajowe rozgrywające się w „holenderskich” wnętrzach, a jego narracyjne obrazy, oparte na czytelnej i często humorystycznie podawanej anegdocie, zyskały dużą popularność. Sygnatura pochodząca z obrazów do lat 40 XX wieku. 2duxpX. W poprzednim "Poradniku" zajmowaliśmy się malarstwem krajobrazowym, to znaczy takim, które przedmiotem swoich zainteresowań i pasji czyni naturę w całym jej bogactwie i różnorodności. Pejzaż, bo tak z francuska przyjęło się często nazywać krajobraz, w wieku XIX święcił triumfy. Wielu malarzy poświęciło temu gatunkowi prawie całe swe twórcze życie, inni zaś przynajmniej od czasu do czasu próbowali zmierzyć się z tym modnym tematem. Kiedy na scenie artystycznej pojawiła się fotografia wydawało się niektórym, że pejzaż, a nawet portret zostaną przez fotografię wyeliminowane. Tak się jednak nie stało. Współczesny pejzaż oraz portret mają się całkiem dobrze. Z malarstwem krajobrazowym bardzo mocno związane jest tak zwane malarstwo rodzajowe. Na obrazach tego typu artyści przedstawiają sceny z życia codziennego. Często są one potraktowane w sposób reportażowy. Na jednych mocno akcentowany jest trud pracy, beznadzieja ludzkiej egzystencji, ale i uroda ciekawych ludzkich zajęć. Tańce w przydrożnych karczmach, wesela, wyścigi wiejskich wozów, brawura woźniców i weselnych drużbów - to wszystko pociągało malarzy malujących sceny rodzajowe. W polskiej sztuce nie brakuje tego typu malarstwa. Aleksander Kotsis, Aleksander Gierymski, Józef Chełmoński czy Leon Wyczółkowski, którego obrazy reprodukuję w tym tekście, oraz wielu innych artystów rodzimych ma w tym względzie wielkie osiągnięcia artystyczne. Rzecz jasna, że każdy z malarzy rodzajowych stosował własne rozwiązania formalne. Leon Wyczółkowski z wielkim wyczuciem korzystał z osiągnięć impresjonistów. Malarstwo rodzajowe ma, jak wiele innych kierunków, starożytny rodowód, wiele scen malarstwa egipskiego nosi cechy sztuki rodzajowej. Także na greckich wazach możemy i dziś oglądać sceny z życia ówczesnych ludzi, poznawać ich zwyczaje i zachowania w określonych sytuacjach. Tak więc realistyczne lub nawet naturalistyczne przedstawienie codziennego życia, prócz niewątpliwych wrażeń estetycznych, rozkoszowania się kolorystyką i kompozycją obrazu, jest także czymś w rodzaju malowanej kroniki z dawnych lat. Polskich artystów szczególnie interesowały kresy dawnej Polski. Wyprawiali się oni więc bardzo często na Wschód. Odwiedzali krewnych i znajomych mieszkających w ocienionych lipami dworkach. Kiedy nie było już znajomych czy krewnych, najzwyczajniej w świecie wędrowali od dworu do dworu, od miasteczka do miasteczka, od wsi do wsi. Przyjmowani byli chętnie i nadzwyczaj gościnnie. Gospodarzom malowali portrety, sceny rodzajowe z polowań, prac gospodarskich czy zabaw. Sami dla siebie szukali specjalnych tematów pełnych nastroju, ciekawego pejzażu, który najczęściej stanowił tło lub tylko niezbędny element obrazu. Te wycieczki, wędrówki artystyczne zapisane zostały w wielu pamiętnikach dziewiętnastowiecznych malarzy. W naszych czasach, niestety, malarstwo rodzajowe jest już zjawiskiem bardzo rzadkim. Podrzędniejsi malarze próbują jeszcze odtwarzać sceny ze starego krakowskiego Kazimierza, dyskutujących lub handlujących Żydów, wiejskie wesela itd., to już, niestety, czasem nawet dobrze namalowane, obrazy sentymentalnych epigonów. Na tym polu fotografia wygrała z malarstwem w sposób zdecydowany. Trzeba więc szukać autentycznego malarstwa rodzajowego. Do naszego mieszkania lub domu wniesie ono ze sobą powiew rozległych pól, wesołości weselników, gwar dawnych jarmarków, polski wielojęzyczny tygiel językowy i obyczajowy. Przy takich obrazach odpoczywa się zawsze. Andrzej Warzecha Na pewno znasz obraz „Bitwa pod Grunwaldem” Jana Matejki czy „Śniadanie wioślarzy” Auguste’a Renoira, ale czy potrafisz bez wahania określić gatunek malarski, który reprezentuje każde z tych dzieł? W tym artykule zajmę się omówieniem podziału malarstwa ze względu na jego temat. Poniższe informacje przydadzą się przede wszystkim osobom początkującym, jednak nawet jeśli masz już sporą wiedzę z historii sztuki upewnij się, że znasz wszystkie wymienione gatunki. Oczywiście najważniejsze by teorię popierać przykładami i tutaj także każde pojęcie okraszone jest kilkoma tytułami dzieł zaliczanych do danego rodzaju oraz cennymi informacjami, których w kontekście matury nigdy za wiele. 😉 Zacznijmy od rozwiania wątpliwości dotyczących tego, o co właściwie chodzi, gdy pada pytanie o gatunek lub rodzaj malarstwa. Te określenia są często stosowane wymiennie i w powszechnym rozumieniu odnoszą się do klasyfikacji według tematu podejmowanego przez twórcę w jego dziele, na czym skupię się w tym wpisie. Niemniej, czasem można spotkać się z podziałem na rodzaje ze względu na technikę wykonania, np. malarstwo ścienne, malarstwo sztalugowe itp. Zachęcam Cię jednak do trzymania się konkretu i nazywania techniki techniką a tutaj znajdziesz więcej informacji odnośnie różnych technik malarskich (które również należy znać do matury). Podział malarstwa na gatunki i rodzaje (według tematyki): akt – jeden z popularniejszych tematów malarskich, ale także fotograficznych i rzeźbiarskich, będący przedstawieniem nagiego ciała ludzkiego, które może występować samodzielnie, np. „Śpiąca Wenus” Giorgione, w grupie, np. „Łaźnia turecka” Ingres’a czy tak liczne w historii sztuki „Kapiące się”, ale także może stanowić część większej kompozycji zaliczanej do innego gatunku malarskiego, np. „Narodziny Wenus” Sandro Botticellego lub „Śniadanie na trawie” Eduarda Maneta; portret – artystyczne przedstawienie konkretnej osoby bądź też grupy osób mające na celu utrwalenie jej/ ich wizerunku; w zależności od sposobu ujęcia postaci a także funkcji danego portretu wyróżniamy odmienne typy przedstawień z tego gatunku, aby się z nimi szczegółowo zapoznać przeczytaj Rodzaje portretu – niezbędnik maturalny, tam też znajdziesz liczne przykłady dzieł z każdego typu; pejzaż – malarstwo krajobrazowe, którego tematem jest natura bądź miasto; pejzaż usamodzielnia się i zaczyna odgrywać ważną rolę od epoki renesansu (np. „Burza” autorstwa Giorgione), początkowo ma charakter realistyczny i dąży do jak najdokładniejszego odzwierciedlenia natury, z czasem jednak przyjmuje formy coraz bardziej ekspresyjne, np. pejzaże romantyczne – „Ostatnia droga Temeraire’a” J. M. Williama Turnera aż po pejzaże eksperymentalne będące twórczą reinterpretacją przedstawianego przez artystę miejsca, np. kubistyczna „Horta de Ebro” Pabla Picassa czy ekspresjonistyczny „Młyn w Dangast” Ericha Heckela; gdy postaci ludzkie lub zwierzęce stanowią jedynie uzupełnienie kompozycji pejzażowej określamy je jako sztafaż (pejzaż ze sztafażem); w zależności od tego, co dany pejzaż przedstawia wyróżnia się następujące podgatunki: – weduta – pejzaż miejski, przedstawienie miasta z jego charakterystyczną zabudową, np. „Plac świętego Marka” Canaletta, „Bulwar Montmartre” Camille’a Pissarro; – marina – pejzaż morski, przedstawienie morza z łodziami lub okrętami, portu bądź przystani, również sceny bitew morskich; był to rodzaj malarstwa szczególnie popularny w XVII i XVIII w., np. „Port morski o wschodzie słońca” Claude’a Lorraina, „Morze lodu” Caspara Davida Friedricha; – nokturn – pejzaż nocny utrzymany w ciemnych odcieniach, natura lub budowle są ukazane w półmroku, oświetlone nikłym światłem, np. „Opera paryska w nocy” Aleksandra Gierymskiego; nokturnem może być też kompozycja o innej tematyce, chociażby mitologicznej, np. „Narcyz” Caravaggia; malarstwo religijne – malarstwo podejmujące szeroko pojętą tematykę religijną, poczynając od ilustracji scen z Biblii, przez przedstawienia najważniejszych postaci biblijnych tj. Matka Boska czy Chrystus aż po wizerunki świętych; w kontekście tego gatunku bardzo ważna jest znajomość atrybutów charakterystycznych dla danej postaci oraz najpopularniejszych typów ikonograficznych; malarstwo mitologiczne – przedstawienie malarskie czerpiące z mitologii, najczęściej greckiej lub rzymskiej, popularnie od czasów antycznych i wielokrotnie podejmowane przez artystów nowożytnych oraz nowoczesnych; podobnie jak w malarstwie religijnym i z innych gatunków w kompozycji o tematyce mitologicznej mogą występować akty czy pejzaż jako tło, np. „Trzy Gracje” Rafaela Santi; malarstwo historyczne – malarstwo przedstawiające wydarzenia i postaci historyczne, nawiązujące do ważnych momentów w dziejach państw, narodów, cywilizacji, np. „Koronacja Marii Medycejskiej” Petera Paula Rubensa, „Przysięga Horacjuszy” Jacques’a Louisa Davida, rysunkowe przedstawienia z cyklu „Polonia” czy „Lithuania” Artura Grottgera etc.; jest to rodzaj malarstwa, który rozwijał się szczególnie mocno od XVIII wieku, w ramach takich kierunków jak klasycyzm czy akademizm, w kontekście polskiej sztuki XIX-wiecznej wyróżnia się niekiedy zjawisko historyzmu, którego czołowym przedstawicielem jest Jan Matejko; batalistyka – odmiana malarstwa historycznego, której tematem są przedstawienia bitew, najazdów czy pochodów wojennych, np. „Bitwa pod Issos” – mozaika z Domu Fauna w Pompejach, „Bitwa pod San Romano” Paola Uccella, „Szarża w wąwozie pod Somosierrą” Piotr Michałowski, etc.; malarstwo alegoryczne – gatunek malarstwa, w którym idee, pojęcia lub koncepcje abstrakcyjne są personifikowane jako postaci ludzkie bądź zwierzęce opatrzone odpowiednimi atrybutami lub emblematami, niekiedy też ujęte w charakterystycznych pozach i gestach, np. „Miłość ziemska i niebiańska” Tycjan, „Zwycięstwo czasu nad miłością” Agnolo Bronzino, „Alegoria malarstwa” Jan Vermeer van Delft; personifikowane mogą być cechy charakteru, ale także cnoty i przywary moralne człowieka czy większe zjawiska lub koncepcje ideowe, np. prawda, męstwo, Kościół/ wiara, czas, sztuka, pokój i wojna itp.; tego typu postaci i sceny alegoryczne były obecne od wczesnych etapów rozwoju sztuk plastycznych, szczególną popularnością cieszyły się w średniowieczu i w okresie nowożytności, zwłaszcza w baroku, kiedy to wymiar dydaktyczno-moralizatorski dzieł sztuki odgrywał pierwszoplanową rolę; malarstwo rodzajowe – malarstwo przedstawiające sceny z życia codziennego, obyczaje i obrzędy, także pracę lub wypoczynek; ten rodzaj malarstwa służy najczęściej „sportretowaniu” danej kultury czy grupy społecznej bez przemycania treści symbolicznych; zwykle cechuje go duży realizm i dbałość o detale, oddanie atmosfery miejsca lub ukazywanego wydarzenia; mimo pojawiania się tego typu przedstawień już w starożytności do rzeczywistego rozwoju malarstwa rodzajowego doszło dopiero od wieku XVI a jego największy rozwój przypada na wiek XVII i XVIII, kiedy to zajmuje ono ważne miejsce w twórczości malarzy barokowych (głównie z Flandrii i Holandii) oraz rokokowych, np. „Zabawy dziecięce” Pietera Bruegla Starszego, „Huśtawka” Jean-Honoré Fragonarda; w drugiej połowie XIX w. sceny rodzajowe powracają w twórczości impresjonistów i postimpresjonistów, np. „Bal w Moulin de la Galette” Auguste’a Renoira, „Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte” Georges’a Seurata etc.; martwa natura – gatunek malarski, w którym na przedstawienie składają się artystycznie zakomponowane obiekty, najczęściej nieożywione tj. naczynia, owoce, przedmioty użytku codziennego; kompozycje tego typu mogą mieć wymiar czysto estetyczny lub symboliczny, często stanowią także uzupełnienie większej sceny rodzajowej, historycznej, religijnej czy portretowej, np. „Wieczerza w Emaus” Caravaggia czy „Portret Stanisława Augusta z klepsydrą” Marcello Bacciarellego, a niekiedy bywają „pretekstem” do eksperymentów formalnych, np. w okresie nowoczesności i modernizmu – martwe natury Cézanne’a, kubistów, fowistów; jako samodzielny temat malarski zaczęły występować dopiero w baroku, do mistrzów martwych natur z tego okresu należy Willem Claesz Heda; animalistyka – przedstawienia zwierząt, zarówno pasących się, odpoczywających jak i osaczanych w trakcie polowania; niektórzy artyści specjalizowali się w tego rodzaju malarstwie, np. George Stubbs – angielski „malarz koni” lub wprowadzali motywy animalistyczne do obrazów o tematyce krajobrazowej, rodzajowej czy batalistycznej, jak np. przedstawiciel polskiego realizmu Józef Chełmoński; malarstwo abstrakcyjne (nieprzedstawiające/ bezprzedmiotowe) – malarstwo, w którym nie występują figury ani przedmioty znane ze świata rzeczywistego a jedynie kształty abstrakcyjne; dzieło jest budowane za pomocą formy i plamy barwnej, nie odnosi się do rzeczywistości w sposób bezpośredni; ten rodzaj malarstwa rozwija się w XX wieku, jego prekursorem jest Wassily Kandinski; malarstwo abstrakcyjne dzieli się na abstrakcję liryczną i geometryczną; Znajomość wymienionych wyżej gatunków malarskich to jedna z podstawowych umiejętność każdego maturzysty podchodzącego do egzaminu z historii sztuki. Jeśli przy opisie tematu dzieła będziesz posługiwać się profesjonalnymi określeniami typu akt czy weduta zyskasz automatycznie punkty za terminologię a Twoja analiza będzie dużo bardziej precyzyjna, dlatego warto przyswoić je już dzisiaj! . . Strona główna / Obrazy do salonu / Sceny rodzajowe Wyświetlanie 1–12 z 166 wyników Anna Bilińska, Starzec z książką 308,00 zł Wybierz opcje autor nieznany, Ecce Homo 90,00 zł – 227,00 zł Wybierz opcje Bartolome Esteban Murillo, Chłopcy jedzący ciastka, 1665-1675 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Botticelli, Narodziny Wenus 147,00 zł Wybierz opcje Chardin, Pracowita matka 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Corot, Wspomnienie z Mortefontaine, 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Diego Velazquez, Poddanie Bredy 1634-1635 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Czesząca się kobieta 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Dżokeje na tle pejzażu, 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Kobiety na tarasie kawiarni wieczorową porą 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Małe modystki 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Niebieskie tancerki 90,00 zł – 332,00 zł Wybierz opcje Wyświetlanie 1–12 z 166 wyników Na stronach " wieś w malarstwie " zamieszczono wybrane obrazy zawierające tematykę wiejską. Strony 1 i 2 obejmują malarstwo polskie i krótką charakterystykę prezentowanych malarzy, natomiast strony 3 - 5 obejmują malarstwo światowe od XV do XX wieku. W malarstwie światowym starano się uporządkować obrazy wg daty urodzenia malarzy, przy tym wybierano obrazy charakteryzujące życie dawnej wsi, które w krajach zachodnich było nieco inne niż na polskiej wsi. Zainteresowani malarstwem mogą skorzystać z poniższych adresów: , 2, 3, 4, 5, Gęsiarka - T. Axentowicz Pogrzeb huculski - T. Axentow. Konie poniosły - J. Brandt Modlitwa na stepie - Na pastwisku - J. Brandt Pogawędka z praczkami - J. B. Próba konia - J. B. Rozmowa przy studni - J. B. Ucieczka przed burzą - J. B. Babie lato - Bociany - J. Chełmoński Burza - J. Chełmoński Droga w lesie - J. Chełmoński Jesień - J. Chełmoński Kuropatwy - J. Chełmoński Napad wilków - J. Chełmoński Orka - J. Chełmoński Owczarek - J Chełmonski Podczas deszczu - J. Chełmoń. Sprawa przed wójtem - J. Chełm. Wypłata robocizny - J. Cheł. Łoś - Julian Fałat Przeprawa przez roztopy - Zbieranie chmielu - Julian Fałat Trumna chłopska - A. Gierymski Krajobraz leśny - M. Gierymski W polu - A. Kędzierski Gąski - R. Kochanowski Pieczenie kartofli - R. Kochan. Zbieranie kapusty - R. Kochan. Zwózka siana - R. Kochanowski Grzybobranie - F. Kostrzewski Odpust na wsi - F. Kostrzewski Polowanie - F. Kostrzewski Pożar wsi - F. Kostrzewski Grzybobrnie - Sędzia i Telim. Dzieci przed chatą - A. Kotsis Matula pomarli - A. Kotsis Ostatnia chudoba - A. Kotsis W szynku - A. Kotsis TEODOR AXENTOWICZ (Brasov w Siedmiogrodzie 1859 - Kraków 1938). Studiował w Akademii w Monachium (1878-82) i w Paryżu (1882-95). Ok. 1890 był w Londynie, gdzie studiował osiemnastowieczne angielskie malarstwo portretowe i robił kopie z obrazów dawnych mistrzów. Od 1895 mieszkał w Krakowie. Był dyrektorem ASP, współzałożycielem Towarzystwa Sztuka. Cieszył się wielkim uznaniem jako wytworny i modny portrecista, szczególnie kobiet. Cenniejsze są jednak jego sceny rodzajowe z życia chłopów wschodniej Małopolski. JÓZEF BRANDT (Szczebrzeszyn 1841 - Radom 1915). Porzucił studia inżynierskie w Paryżu i zajął się malarstwem; korzystał z porad J. Kossaka i H. Rodakowskiego, uczęszczał do pracowni L. Cognieta. W 1860 powrócił do kraju i odbył z Kossakiem podróż po Ukrainie i Podolu. Od 1862 studiował w Monachium, głównie w pracowni F. Adama i u K. von Piloty'ego w Akademii monachijskiej. Mieszkał stale w Monachium, letnie miesiące spędzał w Orońsku k. Radomia. Od ok. 1875 prowadził we własnej pracowni rodzaj nieurzędowej szkoły dla młodych malarzy, głównie Polaków. Malował przede wszystkim sceny batalistyczne, historyczne i historyczno-rodzajowe, których akcja toczy się na ogół na wschodnich kresach Rzeczypospolitej w XVII w. lub odnosi się do wojen czasów "potopu" szwedzkiego. Malował również sceny rodzajowe ze współczesnego życia wsi i miasteczek oraz myśliwskie. Charakterystyczną właściwością wielu płócien Brandta jest akcentowanie ruchu, wydobycie walorów widowiskowych, barwność malarskiej wizji połączona z dbałością o wierność szczegółów. JÓZEF CHEŁMOŃSKI (Boczki k. Łowicza 1849 - Kukłówka k. Grodziska Mazowieckiego 1914). Uczył się 1867-71 w warszawskiej Klasie Rysunkowej i w prywatnej pracowni W. Gersona, 1872-74 studiował w Akademii monachijskiej. W 1875 udał się do Paryża, gdzie zyskał dużą popularność dzięki oryginalnej tematyce swoich obrazów. Współpracował jako ilustrator z paryskim "Le Monde Illustre". Zwiedzał Włochy, odbywał wycieczki na Podole i Ukrainę. Malował sceny rodzajowe, ukazując z dużym autentyzmem życie wsi polskiej i ukraińskiej, oraz sceny myśliwskie. W realistycznych, nastrojowych pejzażach z wielką wrażliwością odtwarzał koloryt przyrody. Rzadziej malował portrety. Był doskonałym malarzem konia, sławę przyniosły mu rozpędzone "Czwórki" i "Trójki". JULIAN FAŁAT (Tuligłowy k. Przemyśla 1853 - Bystra na Śląsku 1929). Uczył się 1869-71 u W. Łuszczkiewicza w krakowskiej SSP, 1878-80 w Akademii monachijskiej. Wiele podróżował po Europie, w 1885 odbył podróż dookoła świata. Zaproszony w następnym roku przez cesarza Wilhelma II (którego poznał na polowaniu na niedźwiedzie u Radziwiłłów w Nieświeżu) do Berlina, spędził tam 10 lat, malując sceny myśliwskie dla cesarza i dworu. Z W. Kossakiem i kilkoma innymi polskimi malarzami pracował nad panoramą Przejście przez Berezynę. Mianowany w 1895 dyrektorem SSP w Krakowie, zreformował system nauczania. W 1910 osiadł w Bystrej. W początkowym okresie dużo rysował i malował akwarelą motywy pejzażowe, rodzajowe i typy ludowe z najbliższego otoczenia. Od czasu pobytu w Nieświeżu często powracał do tematyki myśliwskiej w zimowej scenerii, do motywu dzikiej zwierzyny, malował pejzaże z Litwy, Polesia, podgórza Beskidu Śląskiego, widoki starego Krakowa. Sceny z polowań i zimowe pejzaże z potokiem w śniegu przyniosły mu największą popularność. Malował też portrety, liczne autoportrety, typy ludowe. Posługiwał się techniką olejną, gwaszem, pastelem, najchętniej jednak akwarelą. Wirtuozeria, wrażliwość na kolor, umiejętność oddania najsubtelniejszych zjawisk barwy i światła pozwalają zaliczyć go do najwybitniejszych polskich akwarelistów. ALEKSANDER GIERYMSKI (Warszawa 1850 - Rzym 1901). Uczył się najpierw w Klasie Rysunkowej w Warszawie, kontynuował naukę 1868-72 w Akademii monachijskiej. Zmieniał często miejsce pobytu ( Warszawa, Monachium, Rzym, Paryż). Zafascynowany włoskim malarstwem renesansowym, zwłaszcza weneckim, podjął własne poszukiwania w zakresie koloru. W scenach rodzajowych, pejzażach, widokach miejskich, w licznych nokturnach z Monachium i Paryża kładł nacisk na studia koloru i światła, zbliżając się do osiągnięć impresjonistów i postimpresjonistów. W wielu kompozycjach malarskich i w licznych rysunkach dawał wyraz nurtującym go zainteresowaniom problematyką społeczną. MAKSYMILIAN GIERYMSKI (Warszawa 1846 - Reichenhall w Bawarii 1874). Brał udział w powstaniu styczniowym, po czym studiował krótko w Szkole Głównej i w SSP w Warszawie. Od 1867 przebywał w Monachium, gdzie studiował malarstwo w Akademii. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, epizody z powstania styczniowego, sceny polowań z udziałem wytwornych jeźdźców w rokokowych strojach, cieszące się wielkim powodzeniem na zagranicznych rynkach sztuki. W jego obrazach uderza swoboda i naturalność kompozycji, subtelne, malarskie odczucie krajobrazu, mistrzowskie rozwiązania problemu światła, talent kolorystyczny. Był jedną z czołowych osobistości polskiej kolonii malarskiej w Monachium. APOLONIUSZ KĘDZIERSKI Urodził się w rodzinie prowincjonalnego nauczyciela. Po upadku powstania styczniowego Kędzierscy osiedlają sie w Radomiu, gdzie młody Apoloniusz rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum. Dzięki uzdolnieniom rysunkowym znalazł się w Orońsku, gdzie Józef Brandt prowadził prywatną szkołę malarską. W 1885 roku Brandt kieruje A. Kędzierskiego na nauki w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1886 roku, również przy pomocy Brandta, A. Kędzierski wyjechał na studia do Monachium. W roku 1894 osiedlił się w Warszawie. Zmarł w oblężonej Warszawie 21 września 1939 roku. Początkowo malował w stylu Józefa Brandta, któremu tak wiele zawdzięczał. W późniejszym okresie życia przerzucił się na malarstwo akwarelowe. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, starych rybaków znad Narwi, główki pięknych łowiczanek, kwiaty i zwierzęta. ROMAN KOCHANOWSKI (ur. 28 lutego 1857 w Krakowie - zm. 3 sierpnia 1945 we Freising, Bawaria) Początków malarstwa uczył się u Maksymiliana Cercha. Studia malarskie rozpoczął w 1874 roku w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1873/75) pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Henryka Grabińskiego (rysunek i malarstwo pejzażowe). W 1875 roku przeniósł się do Wiednia do Akademii Sztuk Pięknych gdzie studiował początkowo u Christiana Grieppenkerla a w latach 1976-78 u Eduarda Lichtenfelsa jako stypendysta na wydziale pejzażu. W okresie wiedeńskim, trwającym do 1881 roku zaczął odnosić pierwsze sukcesy malarskie: złoty medal w akademii wiedeńskiej, wystawy w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1881 roku przeniósł się do Monachium, gdzie mieszkał i pracował aż do śmierci. FRANCISZEK KOSTRZEWSKI Pejzażysta-realista, popularny artysta Warszawy XIX w. Uczeń Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie - Aleksandra Kokulara, Christiana Breslauera, Jana Feliksa Piwarskiego, Rafała Hadziewicza i Marcina Zaleskiego. Odbywał z kolegami, między innymi z Wojciechem Gersonem i Ignacym Gierdziejewskim wędrówki po kraju, dostarczające tematów do studiów pejzażu i ludzi. Malował pejzaże i sceny rodzajowe (6 obrazów do dekoracji parostatków wiślanych w 1852 roku). Od ok. 1860 poświęcił się głównie ilustratorstwu (szkice okolicznościowe i karykatury). Współpracował z czasopismami warszawskimi, jak Tygodnik Ilustrowany i Kłosy. W jego twórczości ścisłość obserwacji łączy się zawsze z zacięciem humorystycznym. ALEKSANDER KOTSIS (Ludwinów 1836 - Podgórze 1877, obie miejscowości dziś w obrębie Krakowa). Studiował w SSP w Krakowie u Stattlera, W. Łuszczkiewicza i A. Płonczyńskiego, a dzięki stypendium kontynuował naukę w Akademii w Wiedniu (1860-62). Do Wiednia jeździł jeszcze w 1870, a w 1871-75 przebywał głównie w Monachium. Malował przede wszystkim obrazy rodzajowe z życia wsi, często sentymentalne w wyrazie, i portrety, Był wielkim miłośnikiem gór, co znalazło odzwierciedlenie nie tylko w scenach z życia górali, lecz także we wrażliwie zobaczonych i pięknych w kolorze krajobrazach. Twórczość artysty, a szczególnie jego szkice olejne, bardzo wysoko cenili koloryści. 1, 2, 3, 4, 5, Powrót do strony głównej Odpowiedzi Scena rodzajowa - scena, która przedstawia na obrazie ludzi wykonujących jakąś czynność. blocked odpowiedział(a) o 19:07 z podręcznika :Scena rodzajowa , czyli obrazek z życia codziennego . Zarówno w malarstwie , grafice jak i rzexbie podejmowano tego typu przedstawienia. Tematyka sceny rodzajowej może wiązać się z zaciszem domowym , gwarnym życiem towarzyskim lub ze zwyczajami i obrzędami. Są jednak takie sceny rodzajowe , które sprawiają wrażenie jakbyśmy je podglądali. Każde głośniejsze słowo lub gwałtowny ruch może zaburzyć atmosfere ciszy i skupienia , jaka panuje na obrazach. blocked odpowiedział(a) o 19:08 odrębny gatunek malarski, który wyróżnia tematyka związana z życiem codziennym, obyczajami, obrzędami, pracą, wypoczynkiem i zabawą. W przeciwieństwie do portretu indywidualnego czy zbiorowego, w scenach rodzajowych bohaterami są zwykle anonimowe osoby, przedstawiane bez upiększeń i idealizacji, podczas wykonywania zwykłych rodzajowe znane było już w starożytności (freski, mozaiki, malowidła na wazach greckich i etruskich) oraz w średniowieczu (miniatury). Zinnar odpowiedział(a) o 16:03 obraz przedstawiający sytuację życiową np. siedzenie na fotelu Uważasz, że ktoś się myli? lub

sceny rodzajowe w malarstwie polskim